در قالب word و در 35 صفحه، قابل ویرایش.
امروزه صنعت راهسازي يكي از مهمترين شاخه هاي مهندسي مي‌باشد كه به سرعت در حال رشد است. گسترش سريع شبكه راهها، افزايش ترافيك و بار محوري ناشي از آن، همچنين افزايش تقاضا براي بهبود كيفيت خدمات، سبب تلاش بيشتر مهندسان به منظور بالا بردن كيفيت راهها و نگهداري آنها گشته است.
تا اوايل قرن بيستم جاده ها عمدتا خاكي بودند و راههاي داخل شهري سنگفرش مي‌شدند، امروزه، با پيشرفت تكنولوژي به روسازي راه بسيار اهميت داده مي‌شود.
در اين ميان مناسبترين ماده اي كه براي روسازي راه به كار مي‌رود، آسفالت است. زيرا از مواد ديگري ارزانتر است، در برابر تغييرات شرايط جوي پايدار مي‌باشد، خاصيت ارتجاعي دارد، به فراواني و در همه جا در دسترس است و مي‌توان آن را (با اصلاحات لازم) در هر آب و هوايي به كار برد.
تا چندين دهه قبل آسفالت به صورت معمول خود (مخلوطي از قير و سنگدانه) به كار مي‌رفت. ولي امروزه مهندسان بنا به دلايل زير سعي در بهبود خواص آسفالت دارند:
آسفالت با مشكلاتي نظير ترك خوردن، شيار شيار شدند (Rutting) فرسوده شده بر اثر نمكها، جمع شدن بر اثر گرما يا شكننده شدن بر اثر سرما و … روبروست.
توجه به ايمني و راحتي جاده ها از مهمترين اصول راهسازي مدرن است. مثلا سطح جاده بايد طوري باشد كه اصطكاك لازم را ايجاد كرده از ليز خوردن اتوميبلها جلوگيري نمايد. همچنين صداي ناهنجار ايجاد ننمايد. يعني داراي سطحي هموار باشد نيز از جمع شدن آب روي جاده جلوگيري شود.
طراحان و مهندسان در پي يافتن روشها و مواد مناسبي براي اصلاح آسفالت هستند. از جمله مهمترين موادي كه تا كنون براي اين منظور به كار رفته اند و نتايج بسيار رضايت بخشي به همراه داشته اند. پليمرها مي‌باشند.
در اين مقاله سعي شده است به دو كاربرد عمده پليمر در بهبود خواص آسفالت اشاره شود:
1-استفاده از پليمر براي اصلح خواص قير.
2-استفاده از شبكه هاي (Mesh) پليمري براي تسليح آسفالت.